Pandemi sürecinde öğretmenlerin yalnızlık, psikolojik sağlamlık ve duygusal öz yeterlik düzeylerinin incelenmesi

Abstract

Bu araştırmanın amacı pandemi sürecinde öğretmenlerin yalnızlık, psikoloji sağlamlık ve duygusal öz yeterlik düzeylerinin arasındaki ilişkiyi incelemektir. Araştırma Hatay ili Belen ve İskenderun ilçelerinde bulunan okullarda çalışan öğretmenlerle izinleri alınarak yürütülmüştür. Bu araştırmanın çalışma grubunu Hatay ilinden kolay ulaşılabilen örnekleme yöntemiyle seçilmiş 252 kadın 147 erkek olmak üzere 399 öğretmen oluşturmaktadır. Katılımcılara Kişisel Bilgi Formu, UCLA Yalnızlık Ölçeği, Kısa Psikolojik Sağlamlık Ölçeği ve Duygusal Öz Yeterlik Ölçeği uygulanmıştır. Verilerin analizinde SPSS 21 paket programından yararlanılmıştır. Araştırmanın bağımlı değişkeni olan yalnızlık puanlarının dağılımının normal dağılıma uygun olmamasından dolayı öğretmenlerin yalnızlık düzeylerinin cinsiyete ve medeni duruma göre farklılaşıp farklılaşmadığının incelenmesinde t testinin parametrik olmayan versiyonu olan Mann Whitney U Testi’nden faydalanılmıştır (Alpar, 2014). Katılımcıların yalnızlık düzeylerinin çalıştıkları kademeye ve yaş düzeylerine göre farklılaşıp farklılaşmadığının incelenmesinde ise tek yönlü varyans analizinin parametrik olmayan karşılığı olan Kruskal Wallis Testi’nden faydalanılmıştır (Alpar, 2014). Öğretmenlerin yalnızlık, duygusal öz yeterlik ve psikolojik sağlamlık düzeyleri arasındaki ilişki spearman korelasyonu ile hesaplanmıştır. Araştırma sonuçlarına bakıldığında yalnızlık ile psikolojik sağlamlık (rho=-,406, p<,001) ve duygusal öz yeterlik arasında (rho=- ,368, p<,001) arasında negatif yönde, psikolojik sağlamlık ile duygusal öz yeterlik arasında (rho=,394, p<,001) pozitif yönde anlamlı bir ilişki bulunduğu görülmektedir. Araştırma sonuçlarına göre, öğretmenlerin yalnızlık düzeyi arttıkça psikolojik sağlamlık ve duygusal öz yeterlik düzeylerinin düştüğü; psikolojik vii sağlamlık düzeyleri artıkça duygusal öz yeterlik düzeylerinin de arttığı tespit edilmiştir.

The aim of this research is to examine the relationship between teachers' loneliness, psychological resilience and emotional self-efficacy levels during the pandemic process. The research was carried out with the teachers working in the schools in Belen and İskenderun districts of Hatay province, with their permission. The study group of this research consists of 399 teachers, 252 women and 147 men, who were selected by easily accessible sampling method from Hatay Province. Personal Information Form, UCLA Loneliness Scale, Brief Psychological Resilience Scale and Emotional Self-Efficacy Scale were applied to the participants. SPSS 21 program was used in the analysis of the data. The Mann Whitney U Test, which is the non-parametric version of the t-test, was used to examine whether the loneliness levels of teachers differ according to gender and marital status, since the distribution of loneliness scores, which is the dependent variable of the study, is not suitable for normal distribution (Alpar, 2014). The Kruskal Wallis Test, which is the nonparametric equivalent of one-way analysis of variance, was used to examine whether the loneliness levels of the participants differ according to the level of work and age groups(Alpar, 2014). The relationship between teachers' loneliness, emotional selfefficacy and resilience levels was calculated by Spearman's correlation. Considering the results of the research, there is a negative correlation between loneliness and resilience (rho=-.406, p<.001) and emotional self-efficacy (rho=-.368, p<.001); It is seen that there is a positive and significant relationship between psychological resilience and emotional self-efficacy (rho=.394, p<.001). According to the results of this research, as the loneliness level of the teachers increases, their psychological resilience and emotional self-efficacy levels decrease; It has been determined that as ix the psychological resilience levels increase, the emotional self-efficacy levels also increase.